اثر قوت و کفایت نظام راهبری بر کیفیت سود

بر اساس ادبیات، نظام راهبری شرکت به عنوان ابزاری جهت کاهش مشکلات نمایندگی، افزایش قابلیت اتکای اطلاعات مالی و صحت گزارشگری مالی مطرح می شود. علیرغم وجود مقررات نظام راهبری یکسان در شرکت های مختلف، میزان مشکلات نمایندگی باقیمانده تفاوت دارد؛ در نتیجه عملکرد ها به طور قابل ملاحظه متفاوت می باشد. چنانچه مشکلات نمایندگی کوچک باشد، نظام راهبری ضعیف با سازوکارهای نظارتی اندک، دارای کفایت است. در حالی که اگر مشکلات نمایندگی بزرگ باشد، شرکت نیازمند نظام راهبری قوی است. بنابراین باید بین قوت نظام راهبری شرکت و کفایت آن تمایز قائل شد. در این پژوهش سه عامل اعضای غیر موظف هیئت مدیره، تفکیک وظایف رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل و سهامداران عمده به عنوان معیارهای قوت نظام راهبری شرکت و نسبت حقوق صاحبان سهام (roe) به عنوان معیار کفایت آن در نظر گرفته شد. نمونه مورد بررسی شامل 77 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های1382-1386 می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد: 1) شرکت های با کفایت نظام راهبری، بدون توجه به قوت آن، کیفیت سود بالاتری دارند. 2) شرکت های با کفایت نظام راهبری در مقایسه با شرکت های بدون کفایت، علیرغم وجود نظام راهبری ضعیف (قوی) در هر دو، کیفیت سود بالاتری (پایین تری) دارند. 3) در شرکت های با نظام راهبری با کفایت، قوت نظام منجر به افزایش کیفیت سود می شود.